Dłuuugooo mnie nie było. I nie wiem kiedy na dobre wrócę.
Jedno wiem napewno - wrócę choćby nie wiem co!
Od 7 siedzę w pracy (taaak! są ferie, dzieci nie ma, a ja siedzę).
W dodatku znowu chora (problemy z odpornością), nieogarniająca rzeczywistość.
I od rana zalewam się łzami. A wszystko zaczęło się od tego ...
Jedno wiem napewno - wrócę choćby nie wiem co!
Od 7 siedzę w pracy (taaak! są ferie, dzieci nie ma, a ja siedzę).
W dodatku znowu chora (problemy z odpornością), nieogarniająca rzeczywistość.
I od rana zalewam się łzami. A wszystko zaczęło się od tego ...
 |
| Proponuję powiększyć Babcia była w moim życiu od zawsze. Był taki czas, że to ona przejęła opiekę nade mną kiedy moi rodzice musieli pracować. Miałam wtedy pewnie z 6 lat. Z czasem zaczęła podupadać na zdrowiu - uszkodzone biodro i proteza co skutkowało tym, że chodziła o kulach (potem o jednej), pogarszający się wzrok (ostatecznie ok 20% widzenia tylko w 1 oku). I wtedy to ja (razem z mamą) opiekowałam się babcią. Kiedy w końcu, po długich prośbach o to, zgodziła przeprowadzić się do nas, bardzo się ucieszyłam. W końcu mogłam mieć moją ukochaną babcię blisko. Pół roku po przeprowadzce, dokładnie 21 stycznia, babcia źle się poczuła. Panika, karetka, szpital. Stan ciężki, ale stabilny. A w tle sesja na studiach i codziennie (dosłownie!) jak nie zaliczenie, to większy egzamin. Z każdym dniem było coraz lepiej, babcia wracała do zdrowia, wyniki były coraz lepsze. W poniedziałek, 27 stycznia, lekarz oznajmił, że za 2 dni babcia wraca do domu. Radość niesamowita, planowanie jak ją odbierzemy (potrzebny był wózek), jak przeorganizujemy wszystko w domu (marne szanse były na to, że znów będzie chodzić). Nawet Ona była taka radosna, pełna życia. Długo rozmawiałyśmy. 28 stycznia o godzinie 3:07 zadzwonił telefon ... Odeszła. Miała spokojną śmierć. Zasnęła wieczorem i już się nie obudziła. To wszystko działo się 2 lata temu. Wracając do tego dlaczego jestem dziś w takim stanie. Przez moje chorowanie może okazać się jutro, że nie będę mogła do niej jechać. Nie będę mogła zawieźć jej ulubionych kwiatów, zapalić znicza. I tak mi z tą myślą źle ... Dlatego doceniajcie Wasze babcie, spędzajcie z nimi czas, kochajcie je. Bo któregoś dnia może ich zabraknąć ... Przepraszam za tak mało optymistyczny wpis, ale musiałam. Obiecuję, że kolejne będą inne. Z pewnością weselsze i zupełnie na inne tematy :) PS. Wiem, że 22 tycznia jest Dzień Dziadka. Nie zapomniałam. Nie piszę na ten temat z prostego powodu - ja nie znałam moich dziadków. Jeden zmarł 8 lat przed moimi narodzinami, a drugi - kiedy miałam 6 miesięcy. |
